اگر فرد لایقى که داراى این دو خصلت باشد(علم به قانون و عدالت) به پا خاست و تشکیل حکومت داد، همان ولایتى را که حضرت رسول اکرم (ص) در امر اداره جامعه داشت دارا مى باشد؛ و بر همه مردم لازم است که از او اطاعت کنند.
این توهم که اختیارات حکومتى رسول اکرم (ص) بیشتر از حضرت امیر (ع) بود، یا اختیارات حکومتى حضرت امیر (ع) بیش از فقیه است، باطل و غلط است.
* هر چه در خانه بود مال همه بود. رسم دانگی و سهمی خرج کردن دانشجویان در خانه وحید معنا نداشت؛ یعنی او اجازه نمی داد. هرکس هر چه خرج می کرد باید پولش را می گرفت.
* بیشتر غذایش را انواع تخم مرغ تشکیل می داد: نیم رو، آب پز، خاگینه و ... می گفت همین ده دقیقه را که می خواهم غذا درست کنم می گذارم برای کتاب خواندن یا جلسات. زندگی ساده وحید را هر کس می دید تصور نمی کرد که خانواده پول داری داشته باشد.
اگر اساتید دانشگاه فقط همّشان این باشد که درس بگویند- البته در دانشگاه هاى سابق ما، درس هم درست نبود. اگر بود، ما این قدر عقب نمانده بودیم از دانش هم. حالا ما فرض مى کنیم که خیر، خوب حالا هم ان شاء اللَّه خوب است- فقط بنایشان بر این باشد که تعلیم کنند اینها را، پهلویش تربیت نباشد، تربیت معنوى نباشد، از دانشگاه آنها مى آید بیرون که فساد مى کنند. حوزه هاى علمى هم همین طور است. اگر در حوزه هاى علمى قدیمى تهذیب نباشد، اخلاق نباشد، آموزش معنوى نباشد، فقط آموزش علمى باشد، فقط علم در کار باشد، آنجا هم افرادى از آن خواهند بیرون بیاید که دنیا را هلاک مى کنند، به هم مى زنند.
تصفیه حوزه ها
حوزه هاى روحانیت محل تدریس و تعلیم و تبلیغ و رهبرى مسلمانان است. جاى فقهاى عادل و فضلا و مدرسین و طلاب است. جاى آنهاست که امانتدار و جانشین پیغمبران هستند. محل امانتدارى است؛ و بدیهى است که امانت الهى را نمی توان به دست هر کس داد. آن آدمى که می خواهد چنین منصب مهمى را به عهده بگیرد و ولىّ امر مسلمین و نایب امیر المؤمنین باشد و در اعراض، اموال و نفوس مردم، مغانم، حدود و امثال آن، دخالت کند، باید منزه بوده دنیا طلب نباشد.
گاهى در کتابها و روزنامه هایشان مى نویسند که احکام جزایى اسلام احکام خشنى است! حتى یک نفر با کمال بى آبرویى نوشته بود احکام خشنى است که از اعراب پیدا شده است! این خشونت عرب است که این گونه احکام آورده است! من تعجب مى کنم اینها چگونه فکر مى کنند! از طرفى اگر براى ده گرم هروئین چندین نفر را بکشند مى گویند قانون است! ... وقتى این قوانین خلاف انسانى جعل مى شود، به نام اینکه مى خواهند جلو فساد را بگیرند، خشونت ندارد! من نمى گویم هروئین بفروشند، لکن مجازاتش این نیست.
«ولایت فقیه» تعبیر عامى است که به «مطلق» و «مقید» تقسیم پذیر است. بنابراین «ولایت مطلقه فقیه»، از نظر مفهومى یکى از اقسام «ولایت فقیه» شناخته مى شود. البته معنایى که به طور معمول امروز، از کاربرد واژه «ولایت فقیه» استفاده مى شود، همان «ولایت مطلقه فقیه» است و با آن تفاوتى ندارد. راز این مسأله، در توضیح معناى آن آشکار خواهد شد.
ولایت مطلقه فقیه در فقه شیعه به دو معنا استعمال مى شود:
1. ولایت فقیه، منحصر به ولایت بر قضا، محجورین و ... نیست؛ بلکه شامل زعامت و رهبرى سیاسى و اجتماعى نیز مى شود.
2. اختیارات «ولى امر» در زمامدارى منحصر به اجراى احکام اولیه و ثانویه نیست؛ به عبارت دیگر وظیفه او، رهبرى جامعه به گونه اى است که مصالح جامعه، در پرتو هدایت هاى الهى، به خوبى تأمین شود و نیازمندى هاى متنوّع و تغییرپذیر جامعه، در شرایط مختلف تفویت نشود و جامعه از رشد و ترقى باز نماند.
هنگامی که زنا آشکار شود، مرگ ناگهانی فراوان می شود
و زمانی که کم فروشی کنند، خدا آنان را با قحطی و کمبودِ محصولات عذاب می کند
و هنگامی که زکات نپردازند زمین نیز آنان را از زراعت، میوه ها و معادن خود محروم می کند
شرع و عقل حکم مى کند که نگذاریم وضع حکومتها به همین صورت ضد اسلامى یا غیر اسلامى ادامه پیدا کند. دلایل این کار واضح است:
چون برقرارى نظام سیاسى غیر اسلامى به معناى بى اجرا ماندن نظام سیاسى اسلام است.
همچنین به این دلیل که هر نظام سیاسىِ غیر اسلامى نظامى شرک آمیز است، چون حاکمش «طاغوت» است؛ و ما موظفیم آثار شرک را از جامعه مسلمانان و از حیات آنان دور کنیم و از بین ببریم.
پرسش: نقش مردم در سیاست گذاری های و اجرای قوانین، در حکومت دینی تا چه اندازه است و در مقام تعارض آرا و اندیشه ی مردم با حاکمان، وظیفه چیست؟
در حکومت دینی، مردم در قانون گذاری، سیاست گذاری و اجرای قوانین، نقش جدی و فعالی دارند. به عنوان نمونه مردم از طریق انتخاب نمایندگان مجلس، در قانون و سیاست گذاری های کلان جامعه دخالت می کنند. با انتخاب نمایندگان شوراها، در سیاست گذاری های جمعی دخالت می کنند. با انتخاب نمایندگان مجلس خبرگان، در تعیین رهبری و نظارت بر او و با انتخاب رئیس جمهور، بالاترین مقام مملکتی را - پس از رهبر - بر می گزینند.
مسجد اقصى را آتش زدند. ما فریاد مى کنیم که بگذارید مسجد اقصى به همین حال نیمسوخته باقى باشد؛ این جرم را از بین نبرید؛ ولى رژیم شاه حساب باز مى کند و صندوق مى گذارد، و به اسم بناى مسجد اقصى از مردم پول مى گیرند تا بتوانند از این راه استفاده نمایند و جیب خود را پر کنند؛ و ضمناً آثار جرم اسرائیل را از بین ببرند!
اگر این تشریفات پر خرج سلطنتى و این ریخت و پاشها و اختلاسها نبود، بودجه مملکت کسر نمى آورد تا در برابر امریکا و انگلیس خاضع شوند و تقاضاى قرض و کمک کنند.
* اولین دعای کمیل دانشگاه های ایران را وحید در دانشکده داروسازی دانشگاه فردوسی مشهد راه انداخت.
* با کوچکترین کج روی فکری و اعتقادی بسیار سخت گیرانه برخورد می کرد. اعتقاد داشت عدم شناخت اصول در بزنگاه های سخت مبارزه، هر انسان پرادعایی را دچار لغزش می کند. رُک و راست روبروی طرف می ایستاد و حرف اش را می زد.
«جمهوریت» با «حکومت دینی» هیچ گونه تعارضی ندارد. جمهوریت شکلی از حکومت است که با حکومت های مختلف، از نظر محتوایی سازگاری دارد. حکومت دینی را نیز به شکل هایی مختلف می توان سامان داد که یکی از صورت های مناسب آن –به ویژه در عصر حاضر- شکل جمهوری است.
در مورد حکایت برخورد آقانورالدین با رضا شاه، جناب حجت الاسلام و المسلمین ری شهری می فرماید: رضاخان دوران سربازیِ خویش را در ایام جوانی در اراک گذرانید. روزی برای شرکت در مجلس روضه به خانه ی مرحوم آیت الله حاج آقانورالدین اراکی می رود، وقتی روضه تمام می شود، به هنگام خروج، مرحوم آقانورالدین رو به وی کرده و می گوید: روزی تو شاه این کشور می شوی، مواظب باش به اسلام ضربه نزنی!
چرا دیه زن نصف دیه مرد است؟ آیا ارزش زن نصف ارزش مرد است؟ می گوییم این بحث به ارزش دار بودن زن و مرد مربوط نمی شود. دیه نه ارزش انسانیت است و نه ارزش جنسیت، بلکه جبران یک خسارت مادی و جسمانی است. ارزش انسانی انسان، چیزی نیست که با پول بتوان آن را جبران کرد. برای مثال در حال حاضر قیمت یک اسب مسابقه و یا یک گاوه اصلاح نژاد شده، چند صد میلیون تومان است. حالا اگر یک نفر این اسب یا گاو را بکشد. چه قدر باید خسارت و دیه بدهد؟
ما اگر خودمان را تربیت بکنیم مشکلاتمان همه رفع می شود. همۀ مشکلات از این است که ما تربیت نشده ایم. یک تربیت الهی و تحت بیرق اسلام در نیامدیم. به حسب واقع، همۀ این کشمکش هایی که شما ملاحظه می کنید، همۀ این کارشکنی هایی که برای ملت ما هست، همۀ اینها برای این است که
من اکنون روزهای آخر عمرم را می گذرانم و دیر یا زود از میان شما می روم ولی آینده تاریک و روزهای سیاهی برای شما پیش بینی می کنم اگر خود را اصلاح نکنید، مجهز نگردید، نظم و انضباط در امور درسی و زندگی خود حکمفرما نسازید، در آتیه خدای نخواسته محکوم به فنا خواهید بود.
جهاد اکبر، ص 60 و 61
کتاب داستان سیستان، یادداشت های شخصی رضا امیرخانی است که به سفر رهبری به سیستان و بلوچستان در سال 1381 مربوط می شود. سعی می کنیم در چند قسمت نکات جالب این کتاب منتشر کنیم که هم استفاده کنید و هم ترغیب بشوید که کتاب را بخرید و بخوانید.
نویسنده در مورد غذا چند جا گلایه می کند از جمله:
«مسؤول تدارکات مژده می دهد که امروز برای اولین بار در سفر، با اجازه ی آقا دو نوع غذا داریم. باز هم کمی جای امیدواری هست.
مسؤول تدارکات که غذا را می آورد، متوجه می شویم که چه رکبی خورده ایم. دو نوع درست است. ایراد از دو نیست، ایراد از نوع است! شام نصفِ کنسرو تن ماهی است با نفری دو عدد کوکوی سیب زمینی با مساحتی کمی بیش تر از سکه ی بیست و پنج تومانی! این هم از سفره ی رنگارنگ سفر!
کتاب داستان سیستان، یادداشت های شخصی رضا امیرخانی است که به سفر رهبری به سیستان و بلوچستان در سال 1381 مربوط می شود. سعی می کنیم در چند قسمت نکات جالب این کتاب منتشر کنیم که هم استفاده کنید و هم ترغیب بشوید که کتاب را بخرید و بخوانید.
(تصویر تزیینی است...!)
عبدالحسینی به یکی از پوسترهای ستادِ تبلیغاتی اشاره می کند و می گوید:
- این هم کارِ من است!
نگاه می کنیم، یکی از عکس های ره بر است در حال تبسم. پوستری است بسیار جذاب. عبدالحسینی گله می کند که حتا یک نسخه از این پوستر را نیز ندارد. معلوم می شود که به واسطه ی امانت داری در همه ی سفرها نگاتیو را نیز به بیت می دهد. عبدالحسینی می خندد و می گوید:
- این عکس قصه قشنگی دارد. رفتیم خدمت آقا و همین جور که مشغول کار بودند، قرار شد که عکس بگیریم. داشتند چیزی می خواندند. چند تا عکس گرفتم، اما راضی نشدم. عاقبت دل به دریا زدم و گفتم، آقا! این عکس هایی که ما از شما گرفتیم، همه اش اشداء علی الکفار می شود،
