دو سال پیش در چنین روزهایی رهبرانقلاب نامهای را خطاب به رئیسجمهور و تیم مذاکرهکننده نوشتند و شروطی را متذکر شدند، نامهای که گویا نویسنده آن این روزها را به چشم دیده اما افسوس که آن نامه دیده نشد.
از آن تاریخ دو سال گذشت. 29 مهر 1394 بود. روزی که رهبر دوراندیش انقلاب نامهای را خطاب به رئیسجمهور نوشتند. یک هفته پیش از این تاریخ هم برجام به مجلس رفته بود و با سرعتی شگفتآور تنها در 20 دقیقه به تصویب رسید. موضوعی که بعدها انتقادهای بسیاری را به دنبال داشت.
رهبر انقلاب در ابتدای نامه نوشته بود: «اکنون که موافقتنامه موسوم به برجام پس از بررسیهای دقیق و مسئولانه در مجلس شورای اسلامی؛ کمیسیون ویژه و دیگر کمیسیونها و نیز در شورای عالی امنیت ملی سرانجام از مجاری قانونی عبور کرده و در انتظار اعلام نظر اینجانب است، لازم میدانم نکاتی را یادآور شوم تا جنابعالی و دیگر دستاندرکاران مستقیم و غیرمستقیم آن، فرصتهای کافی برای رعایت و حفظ منافع ملی و مصالح عالیه کشور در اختیار داشته باشید.»
چرا بیاعتمادیم؟
رهبر حکیم انقلاب ابتدا از دستاندرکاران برجام تا منتقدین و مخالفان آن تشکر کرده و سپس در ادامه خطاب به رئیس جمهور میافزایند: «جنابعالی با سابقه چند دهه حضور در متن مسائل جمهوری اسلامی طبعاً دانستهاید که دولت ایالت امریکا در قضیه هستهای و نه در هیچ مسئله دیگری، در برابر ایران رویکردی جز خصومت و اخلال در پیش نگرفته است و در آینده هم بعید است جز این روش عمل کند.»