مرحوم آیت الله العظمی مرعشی نجفی(ره) می‌فرمودند: روزی هنگام ظهر، مادرم گفت: پدر را برای ناهار صدا کن به طبقه بالا رفتم تا پدر را صدا بزنم، دیدم در حال مطالعه به خواب رفته اند، اگر ایشان را صدا نمی زدم ، شاید مادرم ناراحت می شد و اگر بیدارش می کردم، شاید موجب رنجش پدر می شد.
خم شدم، لب‌هایم را کف پای پدر گذاشتم و چند بوسه زدم تا اینکه به آرامی بیدار شده و فرمودند:
به مناسبت دومین سالگرد ارتحال آیت الله عزیزالله خوشوقت
نامه‌نگاری رهبر انقلاب؛ از زمینه‌سازی برای ظهور تا چالش تئوریک برای تمدن غرب
«حجت الاسلام علیرضا پناهیان» در گفتگو با خبرنگار سیاسی «خبرگزاری دانشجو»، در خصوص ارتباط «نامه مقام معظم رهبری به جوانان غرب» با «شرایط و مقدمات ظهور» گفت: به عنوان مقدمه باید گفت که بعضی ها نسبت به لفظ «ظهور» و هرگونه بحث درباره ظهور و زمان آن، حساسیت زیادی دارند. حتی اگر بخواهیم بدون تعیین وقت برای ظهور، درباره عوامل نزدیک شدن به آن و محقق شدن برخی از آنها سخن بگوییم، نسبت به آن حساسیت منفی نشان می دهند و بلافاصله آن را نوعی «توقیت» عنوان می کنند.
خواسته مرحوم بهلول در مقابل سخنرانی کشف حجابش
آیت‌الله روح‌الله قرهی (مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج)) گفت: در حالی که نشسته بودیم و حرف می‌زدیم، یک دفعه بهلول گفت: «سبحان ربی العظِیم و بحمده». گفتیم: ذکر است که دارد می‌گوید! اما بعد از مدتی گفت: «السلام علیکم و رحمة الله و برکاته».
مطالبی برای ما قابل درک نیست، آن هم تا موقعی که این بدنمان آرام آرام عادت کند و عملیاتی شود. در مرحوم آیت‌الله بهلول، این مرد الهی، یک نکته عجیبی بود که از همه دنیا بریده بود. در آن حالات، با اینکه آن خطبه عالی را در مسجد گوهرشاد در مقابل کشف حجاب آن ملعونی که فساد را آورد - که خدا آن به آن بر عذابش اضافه کند که هرچه فسق و فجور می‌بینیم، به خاطر همان است؛ چون وقتی بی‌عفّتی آمد، همه گناهان می‌آید – خواند. امّا یکی از کسانی که با ایشان بود، قسم می‌خورد و می‌گفت: یک مرتبه‌ای محضر ایشان بودیم، در حالی که نشسته بودیم و حرف می‌زدیم، یک دفعه گفت: «سُبْحَانَ رَبِّیَ الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِهِ». گفتیم: ذکر است که دارد می‌گوید. امّا بعد گفت: «سُبْحَانَ رَبِّیَ الْأَعْلَى وَ بِحَمْدِهِ». باز دیدیم آرام‌تر شد و یک جای دیگر گفت: «السَّلَامُ عَلَیْکُمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَکَاتُهُ»!
آقا را قسم دادم و بلند بلند در گوششان گفتم: آقا! مدّتی خدمتتان را کردم، استدعا می‌شود این مطلب را بگویید.
از وصایای مرحوم آیت الله العظمی فاضل لنکرانی (قدس الله روحه)
قدرت اراده
شهید مطهری می نویسند: «مرحوم آیت الله حجت یک سیگاری بود که تا کنون نظیر او را ندیده بودم گاهی سیگار او از سیگار دیگر بریده نمی شد بعضی از اوقات هم که می برید بسیار مدتش کوتاه بود طولی نمی کشید که مجددا سیگاری را آتش می زد در اوقات بیماری اکثر وقتشان صرف کشیدن سیگار می گشت. وقتی مریض شدند و او را برای معالجه به تهران بردند، در تهران اطباء گفتند چون بیماری ریوی دارید باید سیگار را ترک کنید و به سینه تان ضرر دارد ایشان ابتدا به شوخی فرموده بودند: من این سینه را برای کشیدن سیگار می خواهم اگر سیگار نباشد سینه را می خواهم چه کنم؟» عرض کردند به هر حال سیگار برایتان ضرر دارد و واقعاً مضر است، ایشان فرموده بودند واقعاً مضر است؟ گفته بودند بلی واقعاً همینطور است. فرموده بودند دیگرنمی کشم. یک کلمه نمی کشم کار را یکسره نمود یک حرف و یک تصمیم این مرد را به صورت یک مهاجر از عادت قرار داد.»
مرتضی مطهری، گفتارهای معنوی مقاله هجرت و جهاد ص 255.
نکات و توصیه های مهم و کلیدی استاد پناهیان برای کسانی که علاقه مند به کار فرهنگی هستند.
عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی گفت: تشیع لندنی به اندازه وهابیت خطرناک است. امروز اینها شبکه‌های ماهواره‌ای راه انداخته‌اند و در مشهد و قم و اصفهان و نجف در حال تربیت طلبه‌اند.
راوى از امام صادق علیه السلام معناى دین را مىپرسد. دین یعنى چه؟ صد و بیست و چهار هزار پیامبر آمدند و فرهنگى به نام فرهنگ خدا ارائه دادند، این چیست؟
امام باقر علیه السلام مىفرماید:
« هل الدین الا الحب »(الکافى: 79/8، حدیث 35 - وسائل الشیعة: 171/16، باب 15، حدیث 21265)
شما در تمام موارد دین دقت کنید، ببینید دین به جز عشق و محبت چیز دیگرى هم هست؟ شما هر حلال و حرامى را که در قرآن مىبینید بر اساس عشق و محبت است(وسائل الشیعة: 168/16، باب 15، حدیث 21255) حرام است براى چه؟ براى اینکه دوستت دارم، عاشقت هستم، نمىخواهم ضرر عقلى و ضرر جسمى و ضرر روانى بکنى.
تمام آنچه بر تو حرام کردم یا جدى ضرر اندیشهاى دارد یا ضرر روانى دارد یا ضرر جسمى دارد یا دو تا ضرر دارد، یا سه تا ضرر دارد، یا همهاش ضرر است، براى همه شئون حیات مواردش هم روشن است، حالا من یک موردش را مىگویم که هنوزم هست.
ابلیس شبى رفت به بالین جوانى
آراسته با شکل مهیبى سر و بر را
احترام و خوش‌رویی هنگام بخشش
احترام به کسی که از بخشش آدمی برخوردار می‌گردد، نشانه‌ی بزرگ منشی و عُلوّ همت و مروت دینی ست. از سوی دیگر، معذرت خواهی از طرف مقابل به هنگام اعطای وجوه، بیانگر کم شمردن بخشش از سوی بخشنده است و این نکات ارزنده در همه یافت نمی‌شود. چه بسیار کمک‌ها که به واسطه منت و تحقیر و ...، از ارزش حقیقی‌اش تهی می‌گردد.
انتساب مطلب یاد شده به حضرت آیت‌الله‌العظمی بهجت قدس‌سره به‌طور کلی تکذیب می‌شود.
این عالم مجاهد و پارسا از نخستین مبارزان راه دشوار انقلاب و از وفاداران غیور و صادق امام بزرگوار بود/ این انسان بزرگ و پرهیزگار همه وزن وزین خود را در کفه حق و حقیقت نهاد/ همواره در موضع یک عالم دینی و یک سیاستمدار صادق و یک انقلابی صریح ظاهر شد (۱۳۹۳/۰۷/۲۹)
دقت در پذیرش وجوهات
این قسمت بحث ما، خویِ آزاد منشی و رادمردی حضرت را به اثبات می‌رساند و هم، تفاوت واکنشی وی را در مقابل ارباب زر و افراد متوسط و پایین اجتماع.
از آنجا که او مردی با خدا بود و هیچ یک از جلوه های فریبنده‌ی دنیای ناپایدار نمی‌توانست در عظمت روحش تأثیر بگذارد، هیچ گاه به خاطر ثروت و امکانات، روی خوش به زورمندان نشان نمی‌داد و بالعکس، با روستاییان و افراد سطح پایین اجتماع در نهایت کرامت و بزرگواری بود.
به عنوان نمونه: هیچ موقع پولی را که به منظور اهداف و نقشه های شخصی و به دور از اخلاص خدمت ایشان می‌آورند، قبول نمی‌کردند و اگر شبهه ناک بود و جای شک و سؤال داشت، تأمل می‌فرمودند تا حقیقت نیت آورنده‌ی پول مشخص شود.
نامه حجت‌الاسلام قرائتی به مداحان
با هیچ کتابی نمی‌توان در خیابان‌های نیویورک اقامه نماز کرد، ولی چند سالی است که شیعیان آمریکا نماز ظهر عاشورا را در وسط خیابان می‌خوانند و این امام حسین(ع) است که در سایه عزاداری او این حرکات در سراسر جهان انجام می‌شود.
در مورد اعتلا بخشیدن روحیه ورزشکاران که همانا اقتدا به سید اوصیا و سرور اولیا است نیز حکایتی دارد – به نقل از سید ضیا جواد پور – و آن اینکه ، روزی ورزشکاران راجع به برنامه های پرورشِ جسمی خود از حضرت سوالاتی کردند و آقا برای اینکه اظهار نظرش مطابق با واقع باشد ، گفت باید ناظر برنامه های شما باشم و بعد از آن نظر بدهم. ورزشکاران ضرب و کباده و میل و تخته شنا را در وقتی مناسب می آورند و مثل زورخانه آغاز برنامه می کنند. آقا پس از رویت کامل و دقیق می فرماید: خیلی خوب است و آنان را در مسیر روحیه ی ورزشی - که تأثیری بسزا در خودسازیِ روح و جان نیز دارد- تشویق می نماید. همین نوع برخورد را با طلاب علوم دینی و افراد مخلص و خیّر و ساعیان امور مذهبی و... داشت.
انتخاب شده از کتاب اویس زمان و نور عالمان
دستور العملی که آیت‌الله بهجت(ره) در نامه خود در مرداد ماه 1375 می‌نویسد:
بسمه تعالی
آقایانی که طالب مواعظ هستند، از ایشان سؤال می شود: آیا به مواعظی که تا حال شنیده اید، عمل کرده اید، یا نه؟
آیا می دانید که: « هر که عمل کرد به معلومات خودش، خداوند مجهولات او را معلوم می فرماید. »؟
آیا اگر عمل به معلومات - اختیاراً ـ ننماید، شایسته است توقع زیادتی معلومات؟
آیا باید دعوت به حق، از طریق لسان باشد؟ آیا نفرموده: « با اعمال خودتان، دعوت به حق بنماید »؟
سوالی که شاید برای ما هم پیش آمده باشد، اگر کار فرهنگی ما مخاطب نداشت چه کنیم؟ بر اساس آنچه مخاطب دوست دارد فعالیت کنیم و یا به همان شیوه قبلی به کار خود ادامه دهیم و یا ...؟
استاد رحیم پور ازغدی، در این فایل صوتی پاسخ این سوال را این گونه دادند(حجم فایل 2مگابایت):
در میان همه روزهاى مبارک و مقدس، روز عرفه یک ویژگى‌هایى دارد که در سایر ایام، حتى در اعیاد شریفه و سایر ایام متبرکه به این پایه دیده نمى شود. بر اساس آنچه از روایات استفاده مى شود اهمیت توجه و نیایش با خداى متعال در این روز به قدرى است که فرموده‌اند: اگر روزه گرفتن باعث سستى در عبادت و دعا بشود، روزه نگیرید؛ با اینکه روزه یکى از بزرگترین عبادات است که: «الصّوم لى»؛ ولى این روز آنقدر دعا و توجه به خداى متعال مطلوب است که گفته‌اند: اگر روزه مانع مى شود، روزه را ترک کنید؛ بخصوص از هنگام زوال تا موقع غروب آفتاب، انواع دعاها و تسبیحاتى وارد شده که نشانه عظمت این روز و نزول برکات و رحمت‌هاى بى پایان از طرف خداى متعال بر بندگان شایسته اوست؛ و باز مى دانیم که در میان همه آموزه هاى دینى که در باره دعا و مناجات و توجه به خداى متعال وارد شده، کمتر دعایى، و شاید هیچ دعایى به‌اندازه دعاى عرفه سیدالشهدا ـ سلام الله علیه‌ـ اهمیت نداشته باشد. اگر درست توجه کنیم که این دعا در چه موقعیتى انشاء شده و با چه کیفیتى، ـ‌که در روایت وارد شده و راوى نقل کرده‌ـ بیشتر به اهمیتش پى مى بریم. جا دارد حال که خداى متعال بر ما منت گذاشته و ما را با ولایت اهل بیت آشنا کرده و این میراث نفیس و ارجمند را در اختیار ما قرار داده، بیشتر درباره اش تأمل کنیم و سعى کنیم از این دعا درس بگیریم.
ادای دعا کردن
امام ـ رحمه‌الله‌ـ در بعضى از فرمایشاتشان دارند که ـ امثال بنده را مى فرمایدـ ما باید دعا «بخوانیم»؛ ما دعا نمى کنیم؛ دعاهایى را که بزرگان کرده‌اند، ما مى خوانیم. به تعبیر بنده، ما اداى دعا کردن را درمى آوریم؛ دعا را یک کس دیگرى کرده، آن که دعا کرده؛ مقتضاى این جور دعا خواندن این است که حال ما این چنین باشد که: خدایا! ما لیاقت دعا کردن نداریم؛ مى خواهیم اداى دعاخوانها را در بیاوریم. اما خدا آن قدر کریم است که وقتى کسانى اداى بنده هاى شایسته اش را درمى آورند، مى پذیرد.
