گرچه من را میتوانی زود از سر وا کنی
تا سحر این پا و آن پا میکنم در وا کنی
آمدم دیگر بمانم پس مرا بیرون نکن
مشت خاک آورده ام که کیسه‌ی زر وا کنی
اول مهمانی از تو خواهشی دارم فقط
می شود زنجیر را از پای نوکر وا کنی
من خودم رسوای این و آن شدم با معصیت
پیش چشم خلق لازم نیست دفتر وا کنی
افتضاحی که به بار آورده ام شد دردسر
اصلاً اینجا آمدم که از سرم شر وا کنی
این مناجات شعبانیه را ببینید. من یک وقتی از امام (رضوان‌الله‌علیه) پرسیدم در این دعاهای مأثوری که وجود دارد، شما کدام دعا را بیشتر از همه خوشتان می‌آید و دوست دارید. فرمودند: دعای کمیل و مناجات شعبانیه. اتفاقاً هر دو دعا هم مال ماه شعبان است؛ دعای کمیل که می‌دانید اصلاً ورود اصلی‌اش مال شب نیمه‌ی شعبان است، مناجات شعبانیه هم که از ائمه نقل شده، متعلق به ماه شعبان است. لحن این دو دعا به هم نزدیک است؛ هر دو عاشقانه است. در مناجات شعبانیه: «و ان ادخلتنی النّار اعملت اهلها انّی احبّک»؛ جهنم هم که من را ببری، فریاد می‌کشم تو را دوست دارم. و در دعای کمیل: «لان ترکتنی ناطقا لاضجّن الیک بین اهلها ضجیج الاملین و لاصرخنّ الیک صراخ المستصرخین و لابکینّ بکاء الفاقدین»؛ اگر به من در جهنم اجازه بدهی و نطق را از من نگیری، فریاد می‌کشم؛ فریادِ امیدواران، فریادِ دلدادگان و فریادِ دلباختگان را.
حضرت رسول اکرم (صل الله علیه و آله):
جاهِدوا أنفسَکُم على شَهَواتِکُم تَحِلَّ قلوبَکُم الحِکمَةُ. تنبیه الخواطر،ج 2،ص122
با خواهشهاى نفس خود بستیزید، دلهایتان را حکمت فرا میگیرد.
|
استغفار دوای هر دردی
مردى خدمت حضرت حسن مجتبى (ع) آمد و از قحطى و گرانى به آن حضرت شکایت نمود، پس حضرت به او فرمود: از خدا طلب آمرزش کن، و مرد دیگرى آمد و به آن حضرت از فقر و تهى دستى شکایت کرد، پس حضرت به او هم فرمود از خداوند (جهت گناهان خود) استغفار و طلب آمرزش نما، و مرد دیگرى آمد و به آن حضرت عرض کرد از خدا بخواه و دعا کن که خداوند پسرى بمن لطف فرماید، پس باو هم فرمود: از خدا طلب آمرزش نما، پس ما (حضار مجلس) به آن حضرت عرض کردیم مردانى چند خدمت شما آمدند و از چیزها و گرفتاریهاى گوناگون شکایت داشتند و تقاضاى مختلفى نمودند و شما همه آنها را به استغفار و طلب آمرزش امر فرمودى، پس حضرت فرمود: |
اذان ناتمام
بعد از رحلت پیامبر (ص)، بلال دیگر اذان نگفت. تا اینکه روزى حضرت فاطمه سلام الله علیها فرمود: من میل دارم صداى اذان بلال را بشنوم.
پس بلال را حاضر کردند و او مشغول اذان گفتن شد: الله اکبر.
حضرت زهرا سلام الله علیها شروع به گریستن کرد. چون بلال گفت:
اشهد ان محمدا رسول الله
حضرت فاطمه سلام الله علیها فریاد بلندى کشید و بى هوش شد.
روزى پیامبر گرامى اسلام (ص)در سفرى ، همراه اصحاب خود، به سرزمین بى آب و علفى فرود آمدند، آن حضرت به یارانش فرمود: ائتوا بحطب :هیزم بیاورید که از آن آتش روشن کنیم (و مثلا غذا بپزیم )
اصحاب گفتند: اینجا سرزمین خشکى است و هیچگونه هیزمى در آن وجود ندارد.
پیامبر(ص) فرمود: بروید هر کدام، هر مقدار مى توانید، جمع کنید.
تسلیت ای حجت ثانی عشر یابن الحسن
زود بود از بهر تو داغ پدر یابن الحسن
قلب بابت از شرار زهر دشمن آب شد
سوخت جسم و جانش از پا تا به سر یابن الحسن
کودک شش ساله بودی بر پدر خواندی نماز
ریختی از چشم خود خون جگر یابن الحسن
زود گـَرد بی کسی بر ماه رخسارت نشست
زود کردی جامه ی ماتم به بر یابن الحسن
تلقین و فال بد
برنامه این شبها مجری دستکار، کارشناس حجت الاسلام و المسلمین دکترعابدی
درستکار: حالا که در ماه صفر هستیم از فرصت استفاده کنم و این سؤال را بپرسم. چرا می‌گویند ماه صفر نحس است؟ ماه صفر بنده خدا چه تقصیری دارد؟
استاد عابدی: بسم الله الرحمن الرحیم. اوّلا کلمه نحس در قرآن کریم به کار رفته « فی یَوْمِ نَحْسٍ مُسْتَمِر » [1] و یک آیه شریفه دیگر هم فرموده « فی أَیامٍ نَحِساتٍ » [2] یعنی خداوند عذاب قوم عاد و ثمود را « فی أَیامٍ نَحِساتٍ » در ایّام نحسی وارد کرد. البته همان‌طور که شما فرمودید یک روز با یک روز دیگر تفاوتی ندارد. چون در یک روز عذاب نازل می شود آن روز را می گویند نحس. اگر در یک روزی نعمت وارد شود آن روز را می‌گویند مبارک. مثل شب قدر « فی لَیْلَةٍ مُبارَکَةٍ »
برخورد با دشمن ناآگاه
هنگامى که اهل بیت امام حسین(ع) را به عنوان اسیر وارد شهر شام کردند و در بین ایشان حضرت سجّاد (ع) نیز با حالتى ناجور و دلخراش حضور داشت، مردم شام با تبلیغات سوئى که توسّط مامورین یزید لعنة اللّه علیه شده بود، با شادمانى و سرور براى استقبال از اسیران آمده بودند.
در بین مردم پیرمردى بود، جلو آمد و گفت: شکر خداى را که مردان شما را کشت و آتش فتنه خاموش شد؛ و سپس به آن عزیزان دل شکسته، بسیار دشنام و ناسزا گفت .
امام (ع) در همان وضعیّتى که بود، فرمود: اى پیرمرد! آنچه تو گفتى ، من گوش کردم و چیزى نگفتم تا آن که سخن تو تمام شد؛ و آنچه خواستى گفتى، اکنون ساکت باش تا من نیز سخنى گویم .
پیرمرد گفت: آنچه مى خواهى بیان کن.
در دعای عرفه معارف فراوانی وجود دارد که فقط با زبان دعا قابل بیان است
در دعاهاى معتبر خیلى معارف وجود دارد که انسان اینها را در هیچ جا پیدا نمى‌کند؛ جز در خود همین دعاها. از جمله‌ى این دعاها، دعاهاى صحیفه‌ى سجادیه است. در منابع معرفتى ما چیزهایى وجود دارد که جز در صحیفه‌ى سجادیه یا در دعاهاى مأثور از ائمه (علیهم‌السّلام) انسان اصلاً نمى‌تواند اینها را پیدا کند. این معارف با زبان دعا بیان شده. نه اینکه خواستند کتمان کنند؛ طبیعت آن معرفت، طبیعتى است که با این زبان مى‌تواند بیان شود؛ با زبان دیگرى نمى‌تواند بیان شود؛ بعضى از مفاهیم جز با زبان دعا و تضرع و گفتگو و نجواى با پروردگار عالم اصلاً قابل بیان نیست. لذا ما در روایات و حتّى در نهج‌البلاغه از این گونه معارف کمتر مى‌بینیم؛ اما در صحیفه‌ى سجادیه و در دعاى کمیل و در مناجات شعبانیه و در دعاى عرفه‌ى امام حسین و در دعاى عرفه‌ى حضرت سجاد و در دعاى ابوحمزه‌ى ثمالى از این‌گونه معارف، فراوان مى‌بینیم. از دعاها غفلت نکنید؛ به دعاها بپردازید. دعا هم بکنید. (رهبر انقلاب ۱۷/۰۷/۱۳۸۴)
هنگامی که زنا آشکار شود، مرگ ناگهانی فراوان می شود
و زمانی که کم فروشی کنند، خدا آنان را با قحطی و کمبودِ محصولات عذاب می کند
و هنگامی که زکات نپردازند زمین نیز آنان را از زراعت، میوه ها و معادن خود محروم می کند
روز بیست و پنجم ذى القعده (روز دحوالارض):
روز بیست و پنجم ذی‌القعده روز دحوالارض است روزى است که نخستین خشکى ها از زیر آب سربرآورد، و سپس گسترش یافت و یکى از آن چهار روزی است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است.
میرداماد در رساله أربعة أیّام، اعمالی را که در تعظیم و تکریم «ایام اربعه» در روایات آمده است، جمع آوری کرده است. وی در فصل اول، در بیان ایام اربعه می نویسد: بباید دانستن که در هر سال، چهار روز عظیم القدر جلیل المنزله است که نزد اللّه تعالی، اعزّ و اکرم ایّام سال، آن چهار روز است و آن روزها را در اصطلاح شرع شریف، ایّام اربعه می گویند….
یکی از ایام اربعه، یوم دحو الأرض است و آن روز بیست و پنجم ماه ذی القعدة الحرام است. دوم، یوم الغدیر است و آن هجدهم ماه ذی الحجة الحرام است…. سوم، یوم المولود است که روز ولادت کریم شریف خاتم الانبیاء و سیّد المرسلین ـ صلوات اللّه علیه و آله الفائزین ـ بوده و آن روز هفدهم ماه ربیع الاول است. چهارم، یوم المبعث است که اول بعثت خاتم الانبیاء… در این روز بوده است و به جنّ و انس از برای اکمال دین و اتمام شریعت مبعوث شده است و آن روز بیست و هفتم ماه رجب المرجب است. این چهار روز در فضل و منزلت، پنجم ندارد.
در کتاب شریف «المراقبات» روایت است که امام رضا ـ علیه السلام ـ فرموده اند:
در شب بیست و پنجم ماه ذى القعده حضرت ابراهیم (ع) و حضرت عیسى (ع) متولد شده اند.
در این روز، رسول خدا ـ صلى الله علیه و آله ـ به قصد حجة الوداع از مدینه با یکصد و چهار هزار یا یکصد و بیست و چهار هزار و حضرت فاطمه (ع) و تمامى اهل بیت خود از راه شجره به مکه عزیمت نمودند.
توبه، استغفار، عبادت و شب زنده داری از اعمالی است که در شب دحو الارض سفارش و تأکید بسیاری برای انجام دادن آنها شده است.
|
آیا در بین فرزندان ائمه یا فرزندان پیامبران به غیر از فرزند حضرت نوح کسانی بوده اند که ناصالح بوده اند؟ |
تمامِ پنجره را غرقِ حُسنِ یوسف کن
دل اهالیِ این کوچه را تصرّف کن
قدم بزن وسطِ شهر، با صدای بلند-
به عابرانِ پیاده غزل تعارف کن
آب تماشایی است چه وقتی که فواره می شود و بالامی رود، چه وقتی که آبشار می شود و فرو می ریزد،چه وقتی هم که در جوی یا نهری جاری می شود. صدای آب خیلی آرام بخش است و به انسان آرامش می دهد به شرطی که آب صاف و زلال باشد. آبی که گل آلود هست اصلا تماشایی نیست. وقتی که سیل آب می آید و گل آلود است هیچ تماشایی ندارد، صدای خوشی هم ندارد. صدای آب گل آلود نه تنها به شما آرامش نمی دهد بلکه خیلی هم کسل کننده و خسته کننده است.
کلید روی دیوار است، اما چراغ توی سقف است. یعنی شما یک جای دیگر کلید می زنید ولی جای دیگری روشن می شود. گاهی کلید در ساختمان است و چراغ در حیاط است. گاهی کلید در حیاط است و چراغ در کوچه است. تمام کارهای مثبت و نیک که ما انجام می دهیم مثل این است که ما داریم کلید می‌زنیم و یک جای دیگری به نام قیامت و برزخ روشن می‌شود.
آبروی ری شخصیّت جناب عبدالعظیم برای اغلب مردم ناشناخته است
چرا صالحان، گرفتار مشکلات هستند و مجرمان و گنهکاران، در رفاه به سر می برند؟
پاسخ: از آنجا که خداوند اولیای خود را دوست دارد، لذا اگر خلافی کنند، فوراً آنان را با قهر خود می گیرد تا متذکّر شوند، چنانکه خداوند در قرآن می فرماید: اگر پیامبر سخنی را که ما نگفته ایم به ما نسبت دهد، با قدرت او را به قهر خود می گیریم: «وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنَا بَعْضَ الْأَقَاوِیلِ لَأَخَذْنَا مِنْهُ بِالْیَمِینِ» [1]و همچنین اگر مؤمنین خلافی کنند، چند روزی نمی گذرد مگر آنکه گوشمالی می شوند.
در سیره عملی رسول خدا (ص) آمده است که زنی از قبیله ای سرشناس (بنی مخزوم) مرتکب گناهی شد و آن حضرت دستور اجرای حد داد. اسامه بن زید نزد پیامبر آمد و درخواست بخشش کرد. پیامبر(ص) فرمود: به خدا سوگند اگر دخترم دزدی کند، دست او را قطع می کنم و در اجرای حدود و قانون الهی هیچ فرقی میان مردم نمی گذارم. آن حضرت در ادامه، سیاست های نادرست و قانون گریزی امت های پیشین را نکوهید و چنین فرمود: بدبختی امت های پیشین در این بود که اگر فرد بلند پایه ای از آنان دزدی می کرد او را می بخشودند و اگر
