روز عرفه - روز نیایش با رب العالمین

در دعای عرفه معارف فراوانی وجود دارد که فقط با زبان دعا قابل بیان است 

در دعاهاى معتبر خیلى معارف وجود دارد که انسان اینها را در هیچ جا پیدا نمى‌کند؛ جز در خود همین دعاها. از جمله‌ى این دعاها، دعاهاى صحیفه‌ى سجادیه است. در منابع معرفتى ما چیزهایى وجود دارد که جز در صحیفه‌ى سجادیه یا در دعاهاى مأثور از ائمه (علیهم‌السّلام) انسان اصلاً نمى‌تواند اینها را پیدا کند. این معارف با زبان دعا بیان شده. نه این‌که خواستند کتمان کنند؛ طبیعت آن معرفت، طبیعتى است که با این زبان مى‌تواند بیان شود؛ با زبان دیگرى نمى‌تواند بیان شود؛ بعضى از مفاهیم جز با زبان دعا و تضرع و گفتگو و نجواى با پروردگار عالم اصلاً قابل بیان نیست. لذا ما در روایات و حتّى در نهج‌البلاغه از این گونه معارف کمتر مى‌بینیم؛ اما در صحیفه‌ى سجادیه و در دعاى کمیل و در مناجات شعبانیه و در دعاى عرفه‌ى امام حسین و در دعاى عرفه‌ى حضرت سجاد و در دعاى ابوحمزه‌ى ثمالى از این‌گونه معارف، فراوان مى‌بینیم. از دعاها غفلت نکنید؛ به دعاها بپردازید. دعا هم بکنید. (رهبر انقلاب ۱۷/۰۷/۱۳۸۴)

ما ادای دعا کردن را در می آوریم

ما ادای دعا کردن را در می آوریم

عرفه؛ روز عرفان و عاشقی

در میان همه روزهاى مبارک و مقدس، روز عرفه یک ویژگى‌هایى دارد که در سایر ایام، حتى در اعیاد شریفه و سایر ایام متبرکه به این پایه دیده نمى‏ شود. بر اساس آنچه از روایات استفاده مى‏ شود اهمیت توجه و نیایش با خداى متعال در این روز به قدرى است که فرموده‌اند: اگر روزه گرفتن باعث سستى در عبادت و دعا بشود، روزه نگیرید؛ با اینکه روزه یکى از بزرگترین عبادات است که: «الصّوم لى»؛ ولى این روز آنقدر دعا و توجه به خداى متعال مطلوب است که گفته‌اند: اگر روزه مانع مى‏ شود، روزه را ترک کنید؛ بخصوص از هنگام زوال تا موقع غروب آفتاب، انواع دعاها و تسبیحاتى وارد شده که نشانه عظمت این روز و نزول برکات و رحمت‌هاى بى‏ پایان از طرف خداى متعال بر بندگان شایسته اوست؛ و باز مى ‏دانیم که در میان همه آموزه‏ هاى دینى که در باره دعا و مناجات و توجه به خداى متعال وارد شده، کمتر دعایى، و شاید هیچ دعایى به‌اندازه دعاى عرفه سیدالشهدا ^{ـ‌ سلام الله علیه‌ـ} اهمیت نداشته باشد. اگر درست توجه کنیم که این دعا در چه موقعیتى انشاء شده و با چه کیفیتى، ـ‌که در روایت وارد شده و راوى نقل کرده‌ـ بیشتر به اهمیتش پى مى ‏بریم. جا دارد حال که خداى متعال بر ما منت گذاشته و ما را با ولایت اهل بیت آشنا کرده و این میراث نفیس و ارجمند را در اختیار ما قرار داده، بیشتر درباره ‏اش تأمل کنیم و سعى کنیم از این دعا درس بگیریم.

ادای دعا کردن
امام ^{ـ ‌رحمه‌الله‌ـ} در بعضى از فرمایشاتشان دارند که ـ‌ امثال بنده را مى‏ فرمایدـ‌ ما باید دعا «بخوانیم»؛ ما دعا نمى‏ کنیم؛ دعاهایى را که بزرگان کرده‌اند، ما مى‏ خوانیم. به تعبیر بنده، ما اداى دعا کردن را درمى‏ آوریم؛ دعا را یک کس دیگرى کرده، آن که دعا کرده؛ مقتضاى این جور دعا خواندن این است که حال ما این چنین باشد که: خدایا! ما لیاقت دعا کردن نداریم؛ مى‏ خواهیم اداى دعاخوان‏ها را در بیاوریم. اما خدا آن قدر کریم است که وقتى کسانى اداى بنده‏ هاى شایسته‏ اش را درمى ‏آورند، مى‏ پذیرد.