یا باید مدیر جهادی بود یا رفاه طلب و اشراف گرا

ساده زیستی و دوری از تجملات

زندگی علوی باید برای همه انسان ها سرمشق باشد. فاصله طبقاتی مدیران از مردم آن چنان زشت و ناپسند است که هویت الهی را از مدیریت جهادی می‌ستاند و آن را از جایگاه جهاد فی سبیل الله ساقط می کند. مدیر جهادی باید دست زندگی اش را از بیت المال بشوید و همانند کارکنان معمولی، به حقوق دریافتی اش اکتفا کند.

این کلام حقیقتی سنگین است که؛ یا باید مدیر جهادی بود یا رفاه طلب و اشراف گرا. گرفتن پاداش های مدیریتی، استفاده از خودرو دولتی برای استفاده شخصی، زندگی در خانه سازمانی در حالی که مدیر، خانه شخصی داشته باشد یا بتواند مثل عموم مردم خانه اجاره کند که طبیعتاً مدیران بهتر از کارمندان عادی می توانند اجاره خانه پرداخت کنند، و استفاده از دیگر امکانات ویژه از بیت المال، با مشی جهادی منافات دارد.

بعضی فکر می کنند چون مدیر شده اند و نمی توانند در عرصه های اقتصادی و تجاری فعالیت آزاد بکنند، سازمان موظف است این محرومیت اقتصادی را برای آنان جبران کند. در نظر اینان، سازمان باید با پرداخت های فوق العاده، آن ها را برای رسیدن به زندگی مرفه یاری کند. در خاطرات زندگی رهبر معظم انقلاب می بینیم که در دوران ریاست جمهوری، تهیه مایحتاج روزانه خانه ایشان، همانند دیگر مردم از طریق کوپن بوده است و در دوران رهبری نیز زندگی ساده ایشان زبانزد همه شده است تا جایی که دشمنان هم به ناچار به این نکته معترف هستند. این روش زندگی، برای مدیران کشور نمونه ای عملی است. خلاصه کلام اینکه مدیر جهادی باید فقط از حقوق معمولی که طبق قوانین کشوری برای همه کارمندان تعیین شده است، بهره مند شود و مطالبات اضافی از سازمان نداشته باشد.

کتاب مدیریت جهادی – ص77