مادر فلانی... (ای بر مسلمانی ما!)
آری او به نام «رفیق امام صادق» معروف شده بود، و در آن روز او مانند همیشه همراه امام بود و با هم داخل بازار کفشدوزها شدند.
غلام سیاه پوستش هم در آن روز با او بود و از پشت سرش حرکت می کرد. در وسط بازار ناگهان به پشت سر نگاه کرد، غلام را ندید. سه بار صدایش کرد، برای مرتبه ی چهارم که سر خود را به عقب برگرداند غلام را دید، با خشم به وی گفت:
«مادر فلان! کجا بودی؟»
تا این جمله از دهانش خارج شد، امام صادق به علامت تعجب دست خود را بلند کرد و محکم به پیشانی خویش زد و فرمود:
«سبحان اللَّه! به مادرش دشنام می دهی؟! به مادرش نسبت کار ناروا می دهی؟! من خیال می کردم تو مردی باتقوا و پرهیزگاری. معلوم شد در تو ورع و تقوایی وجود ندارد.».
– یابن رسول اللَّه! این غلام اصلا سندی است و مادرش هم از اهل سند است.
خودت می دانی که آنها مسلمان نیستند. مادر این غلام یک زن مسلمان نبوده که من به او تهمت ناروا زده باشم.
– مادرش کافر بوده که بوده. هر قومی سنتی و قانونی در امر ازدواج دارند. وقتی طبق همان سنت و قانون رفتار کنند عملشان زنا نیست و فرزندانشان زنازاده محسوب نمی شوند.
امام بعد از این بیان به او فرمود: «دیگر از من دور شو».
بعد از آن، دیگر کسی ندید که امام صادق با او راه برود، تا مرگ بین آنها جدایی کامل انداخت.
مجموعه آثار استاد شهید مطهری ج ۱۸ ص: ۲۹۱، کتاب (داستان راستان)
