آدم های دوست داشتنی

خیلی از ارتباطات در طول تاریخ خلقت آدمی، از یک گفتگوی ساده و گَپ خودمانی آغاز شده؛ از ارتباطات کاری گرفته تا دوستی های چندین و چند ساله و حتی بسیاری از ازدواج ها و روابط اجتماعی. امروزه در عصر ارتباطات، پیچیدگی های کلام آدمی هم بیشتر شده تا جایی که کلی کلاس و کتاب و برنامه های آموزشی به کمک آمده اند تا ما اصول و فنون مذاکره و ارتباط مؤثر را یاد بگیریم. همه اینها خوب است، اما از قدیم الایام یکسری اصول مشترک وجود داشته که رعایت همان ها هم کارگشاست.

همیشه در دایره تمامی آدم هایی که میشناسیم و با آنها در ارتباطیم، آدم هایی هستند که گفته می شود کلام شان جذاب و گیراست، تا حدی که همه جور آدمی را جذب خودشان می کنند. آدم هایی که هم خوب حرف می زنند و هم حرفِ خوب می زنند.

حتماً با چنین افرادی برخورد داشته اید؛ آنها شنونده های خوبی برای شنیدن حرف های دیگران هستند. برایشان فرقی نمی کند با شما صحبت می کنند یا با رئیس جمهور؛ همواره متین، مودب و نکته سنج هستند. دایره لغاتشان انقدر وسیع است که همیشه در برخورد با هرکسی بهترین لغات را انتخاب می کنند و هیچ وقت سعی نمی کنند با به کار بردن اصطلاحات بی جای فرنگی در مکالمات روزمره، خودی نشان دهند و برای خودشان شخصیت بیافرینند؛ «آه، ساری (ببخشید)! امروز نمی تونم براتون تایم (وقت) بذارم! پلیز (لطفاً) بمونه برای فردا، اُکی (باشه)؟!»

از حرف ها و راهنمایی هایشان هیچ موقع رنجیده خاطر نمی شوید؛ چون صلاح شما را می خواند و ساده و بی کنایه حرف می زنند. مثل شخصیت "گلام" در کارتون "گالیور" که همیشه می گفت «من می دونستم...» منفی باف نیستند. صحبت هایشان امیدوار کننده است، به دور از تملق و چاپلوسی. وقتی می فهمند که نیت شما خیر است، تشویق تان می کنند، حتی می گویند: «چه کاری از دست من ساخته است؟ اگر بتوانم کمک تان کنم، خوشحال می شوم.»

حتماً گوشه و کنار شنیده اید: «فلانی سرش برود قولش و قرارش نمی رود، احتمالاً اتفاق خاصی افتاده که دیر کرده... وگرنه ما ساعت مان را همیشه با ایشان تنظیم می کنیم!» این آدم ها این جور آدم هایی هستند؛ وقت شناس و اهل وفای به قول و قرار.

آخ که چقدر گاهی دلمان برای این آدم ها تنگ می شود. آخ که چقدر دوست داریم همه آدم های دور و برمان این شکلی باشند. آخ که اگر دیگران دوست داشته باشند ما اینجوری باشیم!

 

کتاب مثبت شهر، ص17 تا 19