ای شده عباس زینب در دمشق....

عیدانه‌ای تقدیم به قلب‌های شکسته و دیده‌های اشکبار دختران شهدایِ مدافع حرم

 

دختر بابا منم، طناز عشق/ رفته بابایم سفر شهر دمشق

یادم آید آن سحرگاهی که رفت/ برنگشته او از آن راهی که رفت

 

وقت رفتن هست یادم در وداع/ گفت بابا می‌روم بهر دفاع 

گفتم از که؟ از کجا؟ ای خوب عشق/ گفت از ناموس شیعه در دمشق 

 

گفت بابا، زینب آنجا بی‌کَس است/ حضرت زهرا بر او دلواپس است 

خون ز غیرت در رگ بابا به جوش/ گفت باید او علم گیرد به دوش  

 

گفت باید تا شود عباس او/ از حرم با جان بدارد پاس او

گفت بابا می‌رود در خاتمه/ تا بگیرد انتقام فاطمه

 

هست یادم بوسه‌های آخرش/ لحظۀِ قران گرفتن بر سرش 

در بغل بگرفت و نازم کرد او/ غرقه در سوزوگدازم کرد او

 

رفت بابا مست عطر یاس‌ها/ تا شود هم‌سنگر عباس‌ها 

رفت بابایم سحرگاهی دمشق/  تا که عباسی کند در شهر عشق  

 

رفته بود او یاری سید علی/ گفته بود او زود می‌آید ولی    

عید شد بابا نیامد، راز چیست/ گفته مادر کرده او پرواز چیست

 

گفته مادر رفته بابا آسمان/ پیش آقا مهدی صاحب زمان

در تحیُر مانده‌ام پرواز را/  می‌کنم با خود مرور این راز را 

 

آه، بابایم که بال و پر نداشت/ پیکرش هم تازه دیدم سر نداشت

بی‌سر و بی‌بال و پر آیا توان/ پرکشیدن از زمین تا آسمان 

 

یادم آید بعد از آن روزی که من/ لاله‌ای دیدم فریبا در کفن 

در کفن پوشیده‌ای آرام عشق/ بر دل او داغ بانوی دمشق  

 

مادرم گفت او که بابای من است/ این‌که تکه‌تکه و پاره تن است 

پیکرش همچون شقایق گشته بود/ مادرم می‌گفت عاشق گشته بود

 

 عاشقِ من او نبود آیا ولی؟/ یا نبودم شاید عشق اولی؟ 

یادم آمد، بین ما از آن‌همه/ بهرِ بابا عشق اول فاطمه 

 

عاشقانه یادم آید بَر که زیست/ هر شب او از یاد عشقش می‌گریست   

یاد زهرا یاد زینب اشک و آه/ کربلا و خیمه‌های بی‌پناه  

 

یاد شام و آن خرابات بلا/ گوشۀِ ویرانه بر پا کربلا 

بسته ناموسِ علی در بند و غُل/ مُعجزِ سرنیزه‌های کرده گُل

 

بعد از آن از عمه پرسیدم سؤال/  تا گذشته بر سر بابا چه حال 

 گفت عمه رفته بابایم بهشت/ بوده بابا را شهادت سرنوشت 

 

با خودم در کنج تنهایی خویش/ یاد بابا می‌کنم با قلب ریش 

آه، یعنی او مرا تنها نهاد/ دخترش را رفت و بابا جا نهاد

 

 او که هر شب شانه می‌زد موی من/  بوسه می‌زد عاشقانه روی من   

رفت یعنی تا همیشه تا ابد/  تا مرا با درد و غم تنها نهد

 

ای برایت فاطمه عشق نخست/ دختر دردانه‌ات دل‌تنگ توست   

کُشتۀِ از عشق زینب در دمشق/ بر مزارت خفته‌ام در خواب عشق 

 

آه ازآن شب‌ها که در آغوش تو/ خنده‌ام می‌برد عقل و هوش تو

آه آن شب‌های رؤیایی چه شد/ آن‌همه عشق و فریبایی چه شد 

 

مشتریِ نازهای من چه شد/ محرم با رازهای من چه شد

عید شد بابا بیا بس کُن فراق/ دختر دردانه را کو تاب داغ 

 

دل مسوزانم بیا بابای من/ گم‌شده ای یوسف زیبای من 

 تُنگ قلبم بی تو باباجان شکست/ بی تو سال نو عزا و ماتم است

 

سبزه‌های سال نو پژمرده، زرد/ سفره‌های عیدمان لبریز درد 

ای شده عباس زینب در دمشق/ کاش می‌شد بازگردی مرد عشق 

 

کاش می‌شد لحظۀی تحویل سال/ در بغل‌گیرم تو را من در خیال 

شه نشین خانۀِ چشم تو باز/ بوسه‌بارانت کنم بابا به ناز

 

هرکجا هستی مرا خوش با تو یاد/ سال نو بابا مبارک بر تو باد

 

به امید ظهور حضرت یار ...

سحرگاه چهارشنبه 26 اسفندماه 1394 – منصور نظری