پای‌برهنه نخست‌وزیر روی میز سازمان‌ملل!

نخست وزیری که پای برهنه اش را روی میز گذاشت...

همزمان با شروع جنگ تحمیلی در سال 1359 محمد علی رجایی، نخست وزیر وقت جمهوری اسلامی ایران، اولین چهره بلندپایه کشورمان بود که توانست در نشست مجمع عمومی شورای امنیت سازمان ملل حضور یافته و سخنرانی کند.

رجایی اگرچه نخستین سخنران بلندپایه ایران در نیویورک بود، اما تاثیر این سخنرانی در مجامع بین الملل باعث شد که تا هفت سال بعد از آن، این آخرین حضور جمهوری اسلامی ایران در نشست سالانه مجمع عمومی  شورای امنیت باشد.

26 مهر  سال 1359 شهید رجایی به همراه یک هیئت ایرانی عازم نیویورک شد تا برای اولین بار در نشست مجمع عمومی سخنرانی کند.

وی این فرصت را مغتنم شمرد تا بتواند سخنرانی خود را به ظلمی که سال ها از جانب رژیم پهلوی به ملت ایران روا شده بود و نیز حمایت های دول غربی به خصوص ایالات متحده از این رژیم و در نهایت جنگ تحمیلی  عراق علیه ایران اختصاص دهد.

آنچه بیش از همه توانست بر تاثیر سخنان رجایی در سازمان ملل متحد بیفزاید، آثار شکنجه برجا مانده از دوران پهلوی بر روی پاهای نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران بود.

رجایی در برابر دیدگان مجامع بین المللی و هزاران دوربین و تصویر بردار، کفش از پا در آورد و پای شکنجه دیده خود را روی میز گذاشت تا تنها گوشه ای از شکنجه های رژیم پهلوی بر ملت ایران را نمایان سازد.

وی سخنرانی خود را از پشت تریبون سازمان ملل انجام نداد و در حالی که در جایگاه تعبیه شده برای هیئت ایرانی نشسته بود، سخنرانی کرد.

نخست وزیر وقت جمهوری اسلامی ایران سخنرانی خود را با آیه «لا یحب‌الله الجهر بالسوء من‌القول الا من ظلم»، خداوند دوست ندارد کسی سخن درشت را فریاد بکشد مگر وقتی که مورد ستم قرار گرفته باشد، آغاز کرد و این گونه ادامه داد: ما در شرایطی به اینجا آمده‌ایم که کشورمان در میان آتش جنگ برافروخته از سوی دولت بعث و نامردمی عراق می‌سوزد؛ من دیروز مستقیما از جبهه جنگ عازم اینجا شدم و کشته‌ها و مجروحینی را که دیدن آنان دل هر انسانی، هر چند کم احساس را به درد می‌آورد، به چشم خود نظاره کردم.

رجایی با توجه به شرایط جنگ در مرزهای ایران و عراق و درک از واقعیت های پشت پرده این جنگ تحمیلی، بیداری افکار عمومی را هدف قرار داد و افزود: ما وجدان های پاک مردم سراسر جهان به خصوص مسلمانان را که در ارزش های مکتبی با ما هم عقیده‌اند، به قضاوت فرا می‌خوانیم.

ما متعجبیم که کسانی که خود را پایبند انسانیت می‌دانند، چگونه در مقابل این اعمال وحشیانه و ضد بشری و این تجاوز آشکار سکوت کرده و یا ادعای بی‌طرفی می‌نمایند؟ ملت ها چگونه به نمایندگان خود اجازه می‌دهند، که در محافل بین‌المللی بگویند، ما بی‌طرف هستیم؟

وی با علم بر فضای اختناق در عراق که ثمره حکومت دیکتاتور مابانه صدام بود، عنوان کرد: من صریحا اعلام می‌کنم که ملت ما مصمم است حتی با دنبال کردن یک جنگ طولانی و مردمی، نه تنها متجاوزین را سر جای خود بنشاند، بلکه با این عمل خود، ملت برادر و مسلمان عراق را نیز به ماهیت رژیم ضد مردمی و وابسته صدام هر چه بیشتر آشنا سازد و نیز جوابی دندان‌شکن به امپریالیزم آمریکا دهد که مستقیم و غیرمستقیم به دولت بعث عراق کمک می‌نماید.

نخست وزیر وقت جمهوری اسلامی ایران از بزرگترین مجمع جهانی، خطاب به ملت های جهان گفت: ما صریحا اعلام می‌کنیم که پایان عادلانه این جنگ نظیر هر جنگ دیگر جز با سرکوب و مجازات تجاوزگر امکان‌پذیر نخواهد بود و این آخرین و اصلی‌ترین حرف ماست؛ زیرا قبول آتش‌بس از سوی کشوری که سرزمین و مردمش زیر چکمه‌ها و رگبارهای دشمن است، تثبیت وضع متجاوز و تحمیل تجاوز به کشور مظلوم است.
 
رجایی علت حضور خود در سازمان ملل را رساندن ندای مظلومیت ملت مسلمان بپاخاسته ایران به گوش مردم چهان و بیان واقعیات حاکم بر ایران دانست و ادامه داد: شورای امنیت با پذیرش حق وتو برای زورمندان و دارا بودن وابستگی‌های دیگر عملا قادر به خدمت جدی به ملل محروم و مستضعف جهان نیست و تاریخ گذشته این شورا مبین این واقعیت است.

وی در کلام آخر خود خطاب به مجامع بین المللی عنوان کرد که رأی شورا هر چه باشد، ملت به یاری خداوند،‌ صدام و رژیم متجاوزش را به دست توانای خود سرکوب خواهد کرد.
 
سخنرانی آتشین رجایی آنچنان تاثیری در مجامع بین المللی داشت که موجب شد پس از آن تا هفت سال ایران از حضور در نشست مجمع سازمان ملل محروم شود.

منبع: جهان نیوز

 

آن‌جا که شهید رجایی درحال تببین مواضع جمهوری اسلامی درباره سیاست خارجی و بحث گروگان‌های آمریکایی، پای برهنه خود را بر روی میز گذاشت: 

"من به مدت دو سال در زندان‌های رژیم شاه معدوم، زندانی کارتر و امریکا بودم. آثار شکنجه و سختی‌هایی که در زندان بر من روا شد، بعد از چهار سال هنوز بر بدنم نمایان است... من دو سال تمام ضربات شلاق‌های کارتر را بر پای خود احساس کردم و این در حالی است که ما با گروگان‌ها در جاسوس‌خانه، رفتاری کاملاً انسانی داریم."