نان و نام برایش مهم نبود.. (جملات رهبری درباره شهید چمران)

دنیا و مقام برایش مهم نبود؛ نان و نام برایش مهم نبود؛ به نام کی تمام بشود، برایش اهمیتی نداشت. باانصاف بود، بی رودربایستی بود، شجاع بود، سرسخت بود. در عین لطافت و رقت و نازک مزاجی شاعرانه و عارفانه، در مقام جنگ یک سرباز سختکوش بود.

اولاً این شهید یک دانشمند بود؛ یک فرد برجسته و بسیار خوش‌استعداد بود. خود ایشان برای من تعریف میکرد که در آن دانشگاهی که در کشور ایالات متحده‌ی آمریکا مشغول درسهای سطوح عالی بوده - آنطور که به ذهنم هست ایشان یکی از دو نفرِ برترینِ آن دانشگاه و آن بخش و آن رشته محسوب میشده - تعریف میکرد برخورد اساتید را با خودش و پیشرفتش در کارهای علمی را. یک دانشمند تمام‌عیار بود. آن وقت سطح ایمان عاشقانه‌ی این دانشمند آنچنان بود که نام و نان و مقام و عنوان و آینده‌ی دنیائىِ به ظاهر عاقلانه را رها کرد و رفت در کنار جناب امام موسای صدر در لبنان و مشغول فعالیتهای جهادی شد.

توصیه شهید به مسئولان

وقت کم است و من لیاقت آن را ندارم که وصیت بکنم اما به دوستان و برادران توصیه مى‌کنم که در مقابل هر توطئه آمریکایی بایستند امام را دعا کنند و بازوی امام باشند حزب‌الله در هر کجا که هست مى‌جنگند، مى‌میرد امام هیچ گونه سازشى نمى‌پذیرد.

وصیت نامه شهید حسن دغاغله

امام خمینی از نگاه امام خامنه‌ای

از دیدگاه مقام معظم رهبری ویژگی های مهم امام خمینی(ره) چیست؟
ویژگی‌های مهم حضرت امام (ره) از دیدگاه مقام معظم رهبری اینگونه تبیین شده است:
1. امام بزرگوار ما، مجسمه ای از ارزش های انقلاب ما بود... او اسلام انقلابی مجسّم، اسلام ناب مجسّم در زندگی و اخلاق و احساسات و تصمیم گیری ها و نیز فانی برای خدا بود. خدای متعال هم به او پاداش داد. کاری که به دست این بزرگوار در این دوران انجام گرفت ، کاری بی نظیر بود.[1]
2. رهبر حکیم و فقیه که عبد صالح و الگوی مسلمانی بود، خود پیشاهنگ این حرکت «منظور حرکت به سوی استقرار شریعت» در ایمان و عمل شد و این ایمان، جان او را چنان لبریز کرده بود، که توانست دل های بی ایمان و ظرف های تهی را از فیضان ایمان خود در صحنه های عمل، لبریز و سیراب کند و فروغ ایمان و امید او، دیوارهای قطور یأس و بی ایمانی را بشکافد و فضای مبارزه و عمل را پُر کند.[2]

استراحت باشه برای اون دنیا

حاج آقای ابوترابی معمولا بیشتر از سه یا چهار ساعت نمی خوابید. یا به کارهای مردم تهران که نماینده شان بود می رسید یا به امور بچه های آزاده. یک روز گفتم: حاج آقا می تونم ازتون خواهشی کنم

«خرمشهر را خدا آزاد کرد» یا کد خدا !

ناجوانمردی از این بیشتر؟! بعضی در دلِ خود احساس ضعف می کنند، یا چشم‌غرّه‌های امریکا آنها را می ترساند، یا وعده‌های امریکا و امثال امریکا دل ضعیف و ناتوانشان را به خود جذب می کند؛ لذا به سمت امریکا می کشند. آن‌گاه ملت و جوانان مؤمن و مدیران باایمان و باصفای کشور را متّهم می کنند که اینها نمی توانند؛ بنابراین ناچاریم برویم تسلیم امریکا شویم! کسانی که دم از مذاکره با امریکا میزنند، یا از الفبای سیاست چیزی نمیدانند، یا الفبای غیرت را بلد نیستند؛ یکی از این دو تاست. در حالی که دشمن این‌طور اخم می کند، این‌طور متکبّرانه حرف می زند، این‌طور به ملت ایران اهانت میکند، تصریح هم می نماید که می خواهد علیه این نظام و این کشور و منافع آن اقدام کند، عدّه‌ای در این‌جا ذلیلانه و زبونانه می گویند: چه کار کنیم؛ برویم، نرویم، نزدیک شویم، با آنها صحبت کنیم، در خواست کنیم، خواهش کنیم؟! این اهانت به غیرت و عزّت مردم ایران است؛ این نشانه بی غیرتی است؛ این سیاستمداری نیست. سعی میکنند رنگ و لعابی از فهم سیاسی به کار خود بدهند؛ نه، این درست ضدِّ فهم سیاسی است.