چرا مدارس را فراموش کردید؟

به نقل از پرتال بسیج دانش آموزی کشور: انتقادی تند و تیز از سطحی‌نگری بعضی از حزب‌اللهی‌ها روی منبر. این، مهم‌ترین بخش از یکی از سخنرانی های محرم امسال روحانی مشهور در دانشگاه امام صادق (ع) بود. حجت الاسلام «علیرضا پناهیان» که چند سالی می‌شود با سخنرانی‌های موضوعی‌اش در هیأت «میثاق با شهدا» مراسم دهه اول محرم دانشگاه امام صادق (ع) را به یکی از جذاب‌ترین و پرطرفدارترین مراسم مذهبی در تهران تبدیل کرده، در بخشی از سخنرانی شب چهارم محرم خود در این دانشگاه که با موضوع کلی «راز لذت بندگی و دوری از رنج زندگی» ضمن برشمردن ضعف‌های نظام تعلیم و تربیت در مدارس، از سطحی‌نگری بعضی از حزب‌اللهی‌ها و بسیجیان در پرداختن به موضوعات فرعی چون «بی‌حجابی» و «کنسرت‌ها» و فراموش کردن مسائل اصلی، به شدت انتقاد کرد.
«من از حزب‌اللهی‌هایی متعجبم که با بی‌حجابی و کنسرت و... کنار نمی‌آیند ولی به دبستان محل خود کاری ندارند، این ناشی از سطحی‌نگری است.» روحانی 51 ساله تهرانی، با این جمله‌ها، انتقاد شدید خود به رفتار بعضی از حزب‌اللهی‌ها و نظام آموزشی را آغاز کرد. انتقادی که البته در شرایط فعلی، شاید زیاد مطابق روال معمول منبرها نباشد؛ اما، برای آنانی که این شب‌ها پای سخنرانی‌های او در دانشگاه امام صادق(ع) می‌نشینند، شاید چندان غیر معمول به نظر نرسد. چرا که بی‌تعارف بودن و صریح بودن، از ویژگی‌های اصلی منبرهای او در این هیأت دانشگاهی است.
پناهیان، سپس لبه تیز انتقاد خود را متوجه رفتارهای سطحی بعضی از بسیجیان کرد و گفت: «آیا بسیج باید فقط مأمور چراغانی و رنگ و رونق دادن به برنامه‌ها باشد؟ آیا بسیج این است؟ بسیج یک موقع مهم‌ترین برنامه‌های کشور را به دست داشت؛ اداره جنگ دست بسیج بود. ولی اکنون بسیج را مسوول فوق برنامه‌ها کرده‌اند. البته برخی از بسیجیان تهران دانش‌آموزان را برای کنکور آماده می‌کنند؛ باید دست این بسیجی‌ها را بوسید همین هم کار خوبی است. این‌ها در 50 سال پیش نمانده‌اند حداقل در 20 سال پیش مانده‌اند.» این سخنان پناهیان، در ادامه انتقادهای شدید او از نظام آموزشی کشور بود. سخنران هیأت دانشگاه امام صادق (ع) که درباره «فلسفه زندگی» سخن می‌گفت، بحث را با «خیانت نظام آموزش و پرورش» آغاز کرده بود :« قطعاً نظام آموزش و پرورشی که کار کردن و تولید ثروت کردن را به بچه‌ها آموزش ندهد آن نظام غلطی است و در حق نوجوان‌ها خیانت می‌کند چون آن را بد بار می‌آورد. اگر پدر و مادران بتوانند فرزندان خود را در چنین مدارسی نگذارند به فرزندانشان خدمت می‌کنند. مدرسه‌ای که کار کردن را به آنها آموزش نمی‌دهد در واقع او را به بردگی ذهنی کشیده است چون می‌خواهند او را مانند یک روبات به کار بگیرند و شخصیت فرد را در نظر نمی‌گیرند و از او می‌خواهند که یک روبات باشد و در جهت مقاصد خودشان آن را استفاده کنند. ما به دست خودمان بچه‌های نورانی خودمان را خراب می‌کنیم.»
پناهیان، نقبی هم به نمازخواندن بچه‌ها و ارتباط آن با نظام معیوب آموزش و پرورش در ایران زد و گفت: «اینکه بچه‌ها در دبستان بیشتر نماز می‌خوانند ولی در دبیرستان کمتر می‌خوانند یعنی راحت‌طلبی در نظام آموزشی به بچه‌ها انتقال داده شده است؛ چون برآنها کارهایی تحمیل شده است که نمی‌توانند رنج را تحمل کنند. شخصیت معلم ریاضی این نیست که جدول ضرب یاد بدهد در سن هفت تا 14 سالگی باید او را تربیت کرد و در کنار او جدول هم یاد می‌گیرد. همه کلاس‌ها باید کنفرانس علمی باشد. همه معلوماتی که اکنون تدریس می‌شود فقط در هفت سال قابل انتقال است. دبستان محل آموزش مدیریت رنج و لذت است.» دفاع پناهیان البته دین گریزی برخی از نوجوانان را هم ناشی از همین بی‌تدبیری در نظام آموزشی دانست و گفت: «بچه‌های ما بی ایمان نیستند حتی اگر بی دینی پیشه می‌کنند ما به دلیل سبک زندگی که برای خود طراحی کرده‌ایم بچه‌ها را به این فلاکت می‌کشیم. اگر بخواهند نسلی را نابود کنند دبستان آن را دبستانی بدون رنج قرار می‌دهند. ریشه دین‌گریزی این است که فلسفه زندگی درک نشده است و منفعلانه با رنج‌ها برخورد می‌کنند. بچه‌ها ایمان و اعتقاد دارند و مسأله جای دیگر است.» پناهیان، این را هم گفت: «اگر نظام تربیت ما درست بود تا این حد نیاز به جلسات موعظه نداشتیم. اگر نمی‌توانیم بچه‌های خود را تربیت کنیم، پس قدرت را برای چه به دست آورده‌ایم؟»
منبری مشهور تهرانی، ضمن انتقاد از تأسیس برخی مدارس غیرانتفاعی و در تضاد بودن آن با فلسفه رنج در زندگی هم گفت: «ساده لوحی عده‌ای در حدی است که برای کار تربیتی کردن یک دبیرستان غیرانتفاعی تأسیس می‌کنند. می‌توان گفت تا سن 14 سالگی دیگر شخصیت بچه‌ها تشکیل شده است و از سن هفت تا 14 سالگی زمان تربیت است. باید مدیریت رنج و لذت را به او بیاموزیم. اگر تحمل رنج را به او آموختیم تشنه برنامه‌ای برای مدیریت رنج و لذت‌های خود است و اگر برنامه‌ای به عنوان دین به او ارائه دهیم او عاشق این برنامه می‌شود.» این، البته فقط بخشی از سخنرانی حجت الاسلام پناهیان در شب چهارم محرم دانشگاه امام صادق(ع) بود. سخنرانی که بخشی از پازل هیأت متفاوت دانشگاه امام صادق(ع) است. هیأتی که نه فقط سخنرانش حرف‌های متفاوت می‌زند و مداحش، هیچ روضه‌ای را بدون مقتل مستند نمی‌خواند، بلکه حتی پذیرایی‌های پس از هیأتش هم از جنس «سبک زندگی اسلامی» است و با دمنوش‌های به لیمو، آویشن و بادرنجبویه. شاید برای همین باشد که شنیدن این سخنان، در چنین جمع و فضایی چندان دور از ذهن نباشد. سخنانی که به نوعی شنا کردن در خلاف جهت آب است.