وحدت حوزه و دانشگاه از نظر امام خمینی

من امیدوارم که شما آقایان اساتید دانشگاه، علماى حوزه ها، این روابطتان را حفظ بکنید. یکى از خیانت هایى که به این کشور شد، جدا کردن فیضیه به اصطلاح با دانشگاه بود. اساتید از ملاها مى ترسیدند. مى گفتند اینها هیچ اند. اینها تهى مغزند. اینها هیچى نمى دانند. حوزه هاى ما هم از دانشگاهی ها مى ترسیدند. مى گفتند آنها بى دین اند همه شان. تفاهم وقتى بشود، من گمان مى کنم امروز این جور نیست دیگر مسأله. وقتى که پاى علما در دانشگاه باز شد و پاى اساتید دانشگاه در حوزه ها باز شد، آن وقت مى فهمند که چه جنایتى وارد شده است بر این کشور. وقتى که اساتید دانشگاه  تشریف بردند به قم و با آقایانى که مشغول هستند به این کارها تماس گرفتند و با هم نشستند و مسائل را طرح کردند، آن وقت مى فهمند که این قدر فریاد که زده مى شود که اسلام یک فرهنگ غنى اى است در همه چیز. این اسباب این نمى شد که آن وقت در دیوارهاى دانشگاه نوشته بشود که اسلام یک ... یا به تعبیر این طور هم نباشد، نظیر این را. این براى این است که، تفاهم در کار نبوده است. از اول این طورى مى خواستند درست بکنند دانشگاه را، و اطفال ما را از اول مى خواستند به یک فرمى اینها را بار بیاورند که دشمن بشوند با اسلام، و با هر چه که مربوط به اسلام است. اسم آخوند را توى دانشگاه نمى شد ببرى. اسم دانشگاهى هم در محیط فیضیه نمى شد ببرى. هر یک از اینها اگر مى رفتند آنجا، خودشان را غریب مى دیدند. خودشان را هیچ مى دیدند. مى دیدند که به محیط بدى وارد شده اند. این براى این بود که، این طورى درست کردند تا اینکه این دو جبهه اى که مى توانند کشور را حفظ کنند و مى توانند نجات بدهند از گرفتاریها، اینها دشمن هم بشوند. این سرکوبى او را بکند، او سرکوبى او را بکند، آنها نتیجه اش را بگیرند و نتیجه را گرفتند، دیدیم که گرفتند. آن قدر پافشارى در دشمن کردن این دو قشر، براى چه بود؟ آن قدر تبلیغات سوء از همه اطراف نسبت به این طبقه مظلوم علما و از آن طرف در آنجا، آن همه تبلیغات براى دانشگاهى و دانشگاه و اینها چه بود؟ براى چه این طور بود؟

آن براى این بود که، مى ترسیدند که اگر اینها به هم نزدیک بشوند و تفاهم کنند و بفهمند که اسلام چه چیز است، اگر بروند این آقایان اساتید دانشگاه در حوزه هاى علمى و پیش اساتید ببینند که اسلام چیست وحشت نمى کنند آن وقت. آن وقت مى فهمند که ما چقدر مصیبت کشیدیم در این دورانها و خصوصاً این پنجاه سال. براى اینکه ما با برادرهاى خودمان دشمن بودیم. هر کدام دیگرى را تضعیف مى کردیم. شما توجه داشته باشید به این معنا که باید این پیوند بین دانشگاه و فیضیه برقرار باشد. بین حوزه هاى علمیه قدیمى و حوزه هاى علمى جدید باید پیوند باشد تا بتوانید شما کشور خودتان را حفظ کنید. کشور شما اگر چنانچه، شما دو قشر، قشر دانشگاهى، جوانهاى دانشگاه، اساتید دانشگاه، معلمهاى دبیرستان و دبستان و امثال ذلک، کوشش کنند به اینکه بچه ها را با حوزه هاى علمى آشنا کنند، علماى آنجا هم کوشش کنند که اهل علم آنجا و جوانهاى تحصیل کرده و محصل آنجا را با دانشگاه نزدیک کنند، هماهنگ کنند، اگر این دو قشر هماهنگ بشود و اگر صالح بشود این دو قشر دانشمند، کشور ما هیچ نقصى دیگر نمى تواند پیدا بکند. همه مصیبتها براى این است. یک فردى که رفت در دانشگاه و به آن طور فساد بیرون آمد، که امثال اشخاصى که شما مى دانید، البته یک کشور را به باد فنا خواهد داد و اگر صالح باشد هم، صلاح در یک کشورى ایجاد خواهد شد. «اذا فَسَدَ العالِمْ فَسَدَ الْعالَم» عالم را عالم فساد مى کند، توده مردم فاسد نمى کند.

(صحیفه امام، ج 16، ص: 495- 507)