نامه های خوانده نشده؟!

نامه های خوانده نشده؟!

مردی همسر و سه فرزندش را ترک گفته و در پی روزی خود و خانواده اش، راهی سرزمینی دور شد... فرزندانش او را از صمیم قلب دوست داشتند و دوری او برایشان بسیار دشوار بود... مدتی بعد، پدر نامه ای به همسر و فرزندانش فرستاد. نامه که به خانه رسید، بچه ها یکی یکی آنرا در دست گرفته و بوسیدند و گفتند: این نامه از طرف عزیز ترین کسمان است. سپس بدون اینکه پاکت را باز کنند و نامه را بخوانند، آن را در کیسه مخملی زیبایی قرار دادند.
هر چند وقت یکبار هم نامه را از کیسه درآورده و به آن چشم می دوختند. سالها گذشت...پدر برای دیدن همسر و فرزندانش به خانه برگشت ولی به جز یکی از پسرانش کسی را در خانه نیافت.
از او پرسید: مادرت کجاست؟
پسر: مدتی پس از رفتنت سخت بیمار شد و چون پولی برای درمانش نداشتیم حالش وخیم تر شد و مرد.
پدر: چرا!؟ مگر نامه اولم را باز نکردید؟ برایتان در پاکت نامه پول زیادی گذاشته بودم!!
پسر: نه... نامه را باز نکردیم.
پدر: برادرت کجاست؟
پسر: بعد از فوت مادر کسی نبود که زیر پر و بالش را بگیرد و نصیحتش کند. او هم قاطی دوستان ناباب و گمراهی شده و روز و شب را با آنان می گذراند...

پدر: مگر نامه دومم که در آن از او خواستم پیش من بیاید و با دوستان ناباب نگردد را نخواندید!؟
پسر: نه...

پدر:این دیگر چه وضعیتی است! خواهرت کجاست؟
پسر: با همان پسری که از مدت‌ها خواستگارش بود ازدواج کرد. الآن هم اصلاً احساس خوشبختی نمی‌کند و زندگی سختی دارد.
پدر با عصبانیت تمام گفت: یعنی او هم نامه من را نخواند!؟ من که در نامه‌هایم نوشته بودم این پسر آدم آبرو دار و خوش‌نامی نیست و من با ازدواج او با دخترم مخالفم!
پسر: نه... نامه‌ها را بوسیده و در یک قوطی مخملی، تمیز و مرتب نگهداری کرده‌ایم... اما تا حالا هیچ کدام را نخوانده‌ایم.
به حال این خانواده فکر کردم و اینکه چگونه از هم پاشید و خوشبختیش را از دست داد، آنهم فقط به خاطر اینکه بچه‌ها نامه های پدرشان را نخواندند و به بوسیدن و تقدیسش اکتفا کرده و به آنچه پدرشان در آن نوشته عمل نکردند. سپس چشمم به قرآن روی طاقچه افتاد که در قوطی مخملی زیبایی قرار داشت. وای بر من...
رفتار من با نامه های خدا دقیقاً مثل رفتار آن بچه‌ها با نامه های پدرشان است.

سوره ی مدثر

فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْکِرَةِ مُعْرِضِینَ ﴿۴۹﴾کَأَنَّهُمْ حُمُرٌ مُّسْتَنفِرَةٌ ﴿۵۰﴾فَرَّتْ مِن قَسْوَرَةٍ ﴿۵۱﴾
چرا آنها از تذکر روى گردانند (۴۹)
گویى گورخرانى رمیده‏اند (۵۰)
که از مقابل شیرى فرار کرده‏اند (۵۱)
بَلْ یُرِیدُ کُلُّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ أَن یُؤْتَى صُحُفًا مُّنَشَّرَةً (۵۲)
بلکه هر کدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‏اى از سوى خدا براى او فرستاده شود(۵۲)
کَلَّا بَل لَا یَخَافُونَ الْآخِرَةَ ﴿۵۳﴾کَلَّا إِنَّهُ تَذْکِرَةٌ ﴿۵۴﴾فَمَن شَاء ذَکَرَهُ ﴿۵۵﴾وَمَا یَذْکُرُونَ إِلَّا أَن یَشَاءَ اللَّهُ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَى وَأَهْلُ الْمَغْفِرَةِ ﴿۵۶﴾
چنین نیست که آنان مى‏گویند بلکه آنها از آخرت نمى‏ترسند (۵۳)
چنین نیست که آنها مى‏گویند آن قرآن یک تذکر و یادآورى است (۵۴)
هر کس بخواهد از آن پند مى‏گیرد (۵۵)
و هیچ کس پند نمى‏گیرد مگر اینکه خدا بخواهد او اهل تقوا و اهل آمرزش است (۵۶)
 

برگرفته شده از وبلاگ سرباز صفر

 

 

در آیه 30 سوره «فرقان» مى خوانیم: (پیامبر به پیشگاه خدا عرضه داشت: پروردگارا! این قوم من، قرآن را ترک گفتند و از آن دورى جستند)؛ «وَ قالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُورا»